تاریخ نجوم جهان

تاریخ نجوم یعنی چه و به چند دوره تقسیم می شود؟




این تصویر رو که مشاهده می فرمایید جدول نجوم می باشد.
 

تاریخ نجوم

تاریخ نجوم را می توان به سه دوره تقسیم کرد:
دوره ی زمین مرکزی،دوره ی کهکشانی،دوره ی کیهانی.آغاز دوره ی اول در تاریخ باستان و پایان آن در قرن شانزدهم بوده است.دوره ی دوم از قرن هفدهم تا قرن نوزدهم طول کشید و دوره ی سوم  در قرن بیستم آغاز و تا حال ادامه دارد.

دوره ی زمین مرکزی

منجمان نخستین معتقد بودند که زمین باید در مرکز جهان باشد و فرض می‌کردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمین ساکن می‌گردند. علاقعهٔ انان که به معنای امروزی کلمه چندان علمی نبود، به طور عمده معطوف بود به مسائل عملی، به رابطهٔ واقعی یا فرضی رویدادهای اسمانی با حوادث زمینی و به جستجوی اسمان به خاطر یافتن نشانه‌هایی از وقایع سعد و نحس. باوجود این کشف‌های برجسته‌ای در این دوران صورت پذیرفت. گاهشماری با دقت زیاد رشد کرد. دائرةالبروج - مسیر ظاهری خورشید از میان ستارگان - به دقت تمام تعریف شد. دورهٔ کامل کسوف و خسوف تعیین گردید و حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی برده شد. پایان دورهٔ زمین مرکزی در قرن شانزدهم با شخصیت بزرگ نیکولئوس کوپرنیکوس (۱۵۴۳-۱۴۷۳) پیوندی نزدیک دارد.

دوره ی کهکشانیمی‌توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می‌شود. منجمین بزرگی که در قرن هفدهم به تحقیق می‌پرداختند، مثل گالیله و کپلر نشان دادند که زمین، نه تنها مرکز جهان نیست، بلکه فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشید مرکزی می‌گردد. معلوم شد که زمین، که به هیچ روی منحصربه‌فرد نیست، سیاره‌ای کاملاً معمولی است که به طرزی معمولی، حرکاتی معمولی دارد. البته معمولاً گمان می‌شود که کپرنیک مرکزیت خورشید را در قرن شانزدهم اثبات کرد. ولی واقعیت این است که مدل نجومی کپرنیک تنها یک بدیل در کنار مدل زمین مرکزی بطلمیوس بود و نمی‌توانست خورشید مرکزی را ثابت کند. رصدهایی که در قرن بعد گالیله انجام داد نشان می‌داد که سیاره زهره به دور خورشید می‌گردد. کپلر نشان داد که اگر مدار سیارات را در بیضیهایی بدور خورشید در نظر بگیریم مدل دقیقتری از موقعیت سیارات خواهیم داشت. در قرن بعد، فیزیک نیوتنی به طور قطع نشان داد که جرم سنگین تر باید در مرکز باشد و اجرام سبکتر به دور آن بگردند.

دوره ی کیهانی

در این دوره اشکار شد که کهکشانی که ستاره‌هایی مثل خورشید ما به آن تعلق دارد فقط یکی از کهکشان‌های بسیاری است که برخی بزرگتر از کهکشان ما و بعضی کوچک ترند. بخشی از تحقیقات نجومی یک قرن اخیر به این کوشش اختصاص داشته‌است که تصویری «کامل» از جهان به دست اوریم. تلسکوپ‌های نوری بزرگتر و نیز تلسکوپ‌های رادیویی عظیم برای کمک به این تحقیقات ساخته شده‌اند. نابغهٔ نظری بزرگی که در ذهن عامهٔ مردم بیش از همه با این دوره ارتباط داده می‌شود، دکتر آلبرت انیشتن فقید (۱۹۵۵-۱۸۷۹) است (هر چند که او در درجهٔ اول یک فیزیکدان و ریاضی بود). کیهان‌شناسی و اختر فیزیک سخت به نظریه نسبیت او متکی اند. در این دورهٔ نجومی است که ما زندگی می‌کنیم و تاپایان ان راه درازی در پیش است.

منبع: fa.wikipedia.org (ویکی پدیا دانشنامه آزاد)